Καλώς ήρθατε στην σελίδα μου!
Όπως θα έχετε ήδη καταλάβει το όνομα μου είναι Μαίρη και είμαι dog walker και puppy trainer.
Καταλαβαίνω πως δεν μπορείτε να εμπιστεύεστε στον οποιονδήποτε το σκύλο σας και αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχει αυτό το κείμενο. Σίγουρα ένα κείμενο δεν είναι το ίδιο με μια συνάντηση από κοντά και φυσικά είναι λογικό να θέλετε πριν κλείσουμε την οποιαδήποτε συμφωνία να τα πούμε και από κοντά και να γνωριστούμε. Σκοπός μου δεν είναι να αποφύγω αυτές τις συναντήσεις - το αντίθετο θα έλεγα - αλλά να μάθετε δύο - τρία πράγματα για μένα πριν κάνετε το τηλεφώνημα σας για την συνάντηση αυτήν.
Ξεκινώντας λοιπόν, είμαι 28 ετών. Έχω γεννηθεί και μένω στο κέντρο της Αθήνας.
Στην ζωή μου έχω γνωρίσει πολλούς σκύλους.
Με άλλους δέθηκα, με άλλους όχι. Άλλοι ήταν εκπαιδευμένοι, άλλοι όχι. Άλλοι ήταν ράτσας και άλλα όχι. Ωστόσο τρεις ήταν οι σκύλοι που με επηρέασαν περισσότερο και που δεν πρόκειται πότε μου να ξεχάσω όσο ζω. Και οι τρεις ήταν θηλυκές...
Η πρώτη ήταν η Σούζι (νούμερο 1). Ήταν μέλος της οικογένειας μου χρόνια πριν γεννηθώ εγώ. Ήταν ένας ενήλικος αδέσποτος σκύλος που φρόντιζαν οι γονείς μου ώσπου αποφάσισαν να την υιοθετήσουν. Η Σούζι ήταν ένας από τους πιο ήρεμους, υπάκουους και έξυπνους σκύλους που γνώρισα ποτέ μου. Μαζί της έμαθα πρώτον: Αυτό το άλλο είδος που λέμε σκύλο! Και δεύτερον: πως ένας σκύλος ημίαιμος δεν υστερεί σε τίποτα από έναν σκύλο ράτσας.
Η Δεύτερη ήταν η Σούζι (νούμερο 2). Λίγα χρόνια μετά τον χαμό της πρώτης Σούζι και μετά από πολύ δικοί μας επιμονή (δική μου και των αδερφών μου) πείσαμε τους γονείς να μας να αποκτήσουμε έναν νέο σκύλο. Μετά από δική μου επιμονή και πολύ κλάμα δώσαμε στον νέο σκύλο το όνομα της πρώτης. Ήταν ένας σκύλος κανίς - γκριφόν που ήρθε στο σπίτι μας από κουτάβι όταν ήμουν ακόμα έξι χρονών και ήταν στο πλευρό μου έως και τα πρώτα χρόνια της εφηβείας μου. Αυτό που θυμάμαι από εκείνη είναι πόσο μεγάλη εντύπωση μου έκανε που περνούσε τόσες ώρες κάτω από το κρεβάτι. Θυμάμαι τον εαυτό μου να μπαίνει κάτω από το κρεβάτι και να κάθετε εκεί με τις ώρες ώσπου να καταλάβει. Εκεί κάτω ήταν πιο ήρεμα, πιο ζεστά, πιο ασφαλή. Ναι! Εκεί κάτω ήταν ωραία!
Με την Σούζι νούμερο 2 διδάχτηκα πως τα σκυλιά δεν είναι παιχνίδια. Τα αγαπάμε, τα φροντίζουμε, τα προσέχουμε και τα σεβόμαστε. Ο σκύλος μας δεν είναι εκεί μόνο τις ώρες που βαριόμαστε και θέλουμε κάτι να περάσει την ώρα μας. Ο σκύλος μας μας προσφέρει πολλά αλλά και εμείς πρέπει να κάνουμε το ίδιο για αυτόν. Χρειάζεται κάποιον να τον πηγαίνει βόλτα, κάποιος πρέπει να του βάζει φαγητό και καθαρό νερό. Κάποιος πρέπει να τον κάνει μπάνιο. Κάποιος πρέπει να τον πάει στον γιατρό και να τον φροντίσει όταν είναι άρρωστος. Όταν έρθει η ώρα να πάμε επιτέλους διακοπές ο σκύλος μας πρέπει να έρθει μαζί μας, αλλιώς δεν πάμε διακοπές...!!!!
Ο σκύλος μας δεν είναι παιχνίδι, είναι μέλος της οικογένειας μας, έχει ανάγκες και εμείς είμαστε αυτοί που θα φροντίσουμε για αυτές.
Και επίσης ο σκύλος μας, δεν είναι απλός ένας σκύλος. Είναι σύντροφος ζωής και ως τέτοιον πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε.
Μετά την ζωή μου δίπλα στην Σούζι νούμερο δύο είχα σκεφτεί όταν μεγαλώσω να γίνω εκπαιδευτής σκύλων. Όμως πέρασαν τα χρόνια και η ζωή και οι επιλογές μου με πήγαν αλλού. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον αθλητισμό και ξέχασα τελείως τα προηγούμενα σχέδια μου για την εκπαίδευση. Το μόνο που ήθελα είναι να ασχοληθώ με τον αθλητισμό και αυτό έκανα. Τότε το βόλεϋ ήταν η ζωή μου. Ώσπου ένας τραυματισμός με ανάγκασε να σταματήσω και να βρω νέα όνειρα. Δεν ήξερα με τι να ασχοληθώ, τι ήθελα να κάνω στην ζωή μου. Είχα τελειώσει τις σπουδές μου σαν ειδικός δικτύων Η/Υ αλλά ήξερα ήδη πως αυτό που σπούδασα δεν με ενδιέφερε. Έπρεπε να βρω τι ήθελα να κάνω. Δοκίμασα διάφορα πράγματα. Υποκριτική, γραφιστική, αρθρογραφία, μαγειρική, φωτογραφία, marketing, web design ήταν μερικά από αυτά που δοκίμασα. Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν για μένα. Δεν μου έκαναν. Τότε ήρθε στην ζωή μου ο τρίτος σκύλος, σε μία δύσκολη χρονική περίοδο για μένα λόγω οικογενειακών και οικονομικών προβλημάτων, να μου αλλάξει την ζωή και να της δώσει ξανά σκοπό.
Ήταν Πρώτη Μαΐου του 2011. Η ώρα έξι το πρωί...! Ένα πανέμορφο κουταβάκι με ξύπνησε δίνοντας μου φιλιά στο πρόσωπο. Έρωτας με την πρώτη ματιά!
Την είχε βρει η ξαδέρφη μου γυρνώντας από την βραδινή της έξοδο και την έφερε σπίτι.
Αποφασίσαμε να την κρατήσουμε και να την βγάλουμε Μάγια λόγω της ημέρας που την βρήκαμε. Η Μάγια λοιπόν ήταν περίπου ενάμιση μηνών και ήταν pit bull με γερμανικό ποιμενικό. Λόγω και της ράτσας της αποφασίσαμε πως θα χρειαζόταν εκπαίδευση κανονικά, κάτι που δεν είχαμε κάνει με κανέναν προηγούμενο σκύλο μας. Όπως όμως σας είπα ήδη, ήταν μία δύσκολη οικονομικά περίοδος για εμάς και δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε έναν επαγγελματία εκπαιδευτή για να το κάνει. Κάπως έτσι καταλήξαμε να εκπαιδεύσω εγώ την Μαγιά.
Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Άρχισα αμέσως το διάβασμα και την δουλειά. Άρθρα, βιβλία, σεμινάρια και πάνω από όλα πρακτική. Έκανα πολλά λάθη τα οποία μετά έπρεπε να διορθώσω. Με την Μάγια έμαθα πολλά πράγματα. Έμαθα για την γλώσσα του σώματος των σκύλων, έμαθα για τις διάφορες μεθόδους εκπαίδευσης ώσπου κατέληξα σε αυτήν που μου ταιριάζει εμένα καλύτερα, έμαθα για τα φοβικά σκυλιά και για το πως δημιουργείτε αλλά και πως ξεπερνιέται μία φοβία σε έναν σκύλο, έμαθα τι προκαλεί την επιθετικότητα και πως μπορείς σταματήσεις την επιθετικότητα σε έναν σκύλο. Διάβασα, μίλησα με επαγγελματίες και μη, σκέφτηκα, δοκίμασα και έμαθα να επικοινωνώ με τους σκύλους.
Επίσης λόγω της Μάγιας γνώρισα μία γυναίκα (που δυστυχώς δεν είναι πλέον κοντά μας), η οποία ήταν εξπέρ στους σκύλους και συνεργάστηκα μαζί της. Ήταν pet groomer και ξεκίνησε να μου μαθαίνει την δουλειά της καθώς επίσης και όσα γνώριζε για τους σκύλους. Και γνώριζε πραγματικά πολλά. Πως σκέφτονται, πως νιώθουν, πως μαθαίνουν. Πράγματα που μοιράστηκε μαζί μου και την ευχαριστώ πολύ για αυτό.
Με τα προηγούμενα δύο σκυλιά όπως σας είπα γνώρισα ότι υπάρχει ένα άλλο είδος σε αυτήν την γη το οποίο λέγετε σκύλος και πως ο σκύλος είναι σύντροφός μας και πρέπει να τον φροντίζουμε.
Με την Μάγια όμως είναι που γνώρισα πραγματικά τους σκύλους. Το πως λειτουργούν, το πως σκέφτονται, το τι χρειάζονται. Πραγματικά με ταξίδεψε σε έναν άλλο υπέροχο κόσμο στον οποίο όμως πότε δεν σταματάς να μαθαίνεις (όπως και στον δικό μας άλλωστε) αλλά και που δεν θες να σταματήσεις να μαθαίνεις!
Από τότε λοιπόν που βρήκα την Μάγια έμαθα για την ψυχολογία, την εκπαίδευση, την φροντίδα και την διατροφή των σκύλων. Έχω διαβάσει πάρα πολλά βιβλία και άρθρα, έχω παρακολουθήσει πολλά μαθήματα και σεμινάρια που αφορούν την εκπαίδευση, την διατροφή, την σωστή και ασφαλή βόλτα και φύλαξη των κατοικίδιων ζώων και πολλά άλλα. Δεν σταματάω να μελετάω για τα σκυλιά καθημερινά και να μαθαίνω από αυτά.
Δεν θα σας κουράσω όμως με άλλα λόγια! Θα χαρώ να τα πούμε από κοντά, τηλεφωνικά ή μέσω e-mail.
Όπως θα έχετε ήδη καταλάβει το όνομα μου είναι Μαίρη και είμαι dog walker και puppy trainer.
Καταλαβαίνω πως δεν μπορείτε να εμπιστεύεστε στον οποιονδήποτε το σκύλο σας και αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχει αυτό το κείμενο. Σίγουρα ένα κείμενο δεν είναι το ίδιο με μια συνάντηση από κοντά και φυσικά είναι λογικό να θέλετε πριν κλείσουμε την οποιαδήποτε συμφωνία να τα πούμε και από κοντά και να γνωριστούμε. Σκοπός μου δεν είναι να αποφύγω αυτές τις συναντήσεις - το αντίθετο θα έλεγα - αλλά να μάθετε δύο - τρία πράγματα για μένα πριν κάνετε το τηλεφώνημα σας για την συνάντηση αυτήν.
Ξεκινώντας λοιπόν, είμαι 28 ετών. Έχω γεννηθεί και μένω στο κέντρο της Αθήνας.
Στην ζωή μου έχω γνωρίσει πολλούς σκύλους.
Με άλλους δέθηκα, με άλλους όχι. Άλλοι ήταν εκπαιδευμένοι, άλλοι όχι. Άλλοι ήταν ράτσας και άλλα όχι. Ωστόσο τρεις ήταν οι σκύλοι που με επηρέασαν περισσότερο και που δεν πρόκειται πότε μου να ξεχάσω όσο ζω. Και οι τρεις ήταν θηλυκές...
Η πρώτη ήταν η Σούζι (νούμερο 1). Ήταν μέλος της οικογένειας μου χρόνια πριν γεννηθώ εγώ. Ήταν ένας ενήλικος αδέσποτος σκύλος που φρόντιζαν οι γονείς μου ώσπου αποφάσισαν να την υιοθετήσουν. Η Σούζι ήταν ένας από τους πιο ήρεμους, υπάκουους και έξυπνους σκύλους που γνώρισα ποτέ μου. Μαζί της έμαθα πρώτον: Αυτό το άλλο είδος που λέμε σκύλο! Και δεύτερον: πως ένας σκύλος ημίαιμος δεν υστερεί σε τίποτα από έναν σκύλο ράτσας.
Η Δεύτερη ήταν η Σούζι (νούμερο 2). Λίγα χρόνια μετά τον χαμό της πρώτης Σούζι και μετά από πολύ δικοί μας επιμονή (δική μου και των αδερφών μου) πείσαμε τους γονείς να μας να αποκτήσουμε έναν νέο σκύλο. Μετά από δική μου επιμονή και πολύ κλάμα δώσαμε στον νέο σκύλο το όνομα της πρώτης. Ήταν ένας σκύλος κανίς - γκριφόν που ήρθε στο σπίτι μας από κουτάβι όταν ήμουν ακόμα έξι χρονών και ήταν στο πλευρό μου έως και τα πρώτα χρόνια της εφηβείας μου. Αυτό που θυμάμαι από εκείνη είναι πόσο μεγάλη εντύπωση μου έκανε που περνούσε τόσες ώρες κάτω από το κρεβάτι. Θυμάμαι τον εαυτό μου να μπαίνει κάτω από το κρεβάτι και να κάθετε εκεί με τις ώρες ώσπου να καταλάβει. Εκεί κάτω ήταν πιο ήρεμα, πιο ζεστά, πιο ασφαλή. Ναι! Εκεί κάτω ήταν ωραία!
Με την Σούζι νούμερο 2 διδάχτηκα πως τα σκυλιά δεν είναι παιχνίδια. Τα αγαπάμε, τα φροντίζουμε, τα προσέχουμε και τα σεβόμαστε. Ο σκύλος μας δεν είναι εκεί μόνο τις ώρες που βαριόμαστε και θέλουμε κάτι να περάσει την ώρα μας. Ο σκύλος μας μας προσφέρει πολλά αλλά και εμείς πρέπει να κάνουμε το ίδιο για αυτόν. Χρειάζεται κάποιον να τον πηγαίνει βόλτα, κάποιος πρέπει να του βάζει φαγητό και καθαρό νερό. Κάποιος πρέπει να τον κάνει μπάνιο. Κάποιος πρέπει να τον πάει στον γιατρό και να τον φροντίσει όταν είναι άρρωστος. Όταν έρθει η ώρα να πάμε επιτέλους διακοπές ο σκύλος μας πρέπει να έρθει μαζί μας, αλλιώς δεν πάμε διακοπές...!!!!
Ο σκύλος μας δεν είναι παιχνίδι, είναι μέλος της οικογένειας μας, έχει ανάγκες και εμείς είμαστε αυτοί που θα φροντίσουμε για αυτές.
Και επίσης ο σκύλος μας, δεν είναι απλός ένας σκύλος. Είναι σύντροφος ζωής και ως τέτοιον πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε.
Μετά την ζωή μου δίπλα στην Σούζι νούμερο δύο είχα σκεφτεί όταν μεγαλώσω να γίνω εκπαιδευτής σκύλων. Όμως πέρασαν τα χρόνια και η ζωή και οι επιλογές μου με πήγαν αλλού. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον αθλητισμό και ξέχασα τελείως τα προηγούμενα σχέδια μου για την εκπαίδευση. Το μόνο που ήθελα είναι να ασχοληθώ με τον αθλητισμό και αυτό έκανα. Τότε το βόλεϋ ήταν η ζωή μου. Ώσπου ένας τραυματισμός με ανάγκασε να σταματήσω και να βρω νέα όνειρα. Δεν ήξερα με τι να ασχοληθώ, τι ήθελα να κάνω στην ζωή μου. Είχα τελειώσει τις σπουδές μου σαν ειδικός δικτύων Η/Υ αλλά ήξερα ήδη πως αυτό που σπούδασα δεν με ενδιέφερε. Έπρεπε να βρω τι ήθελα να κάνω. Δοκίμασα διάφορα πράγματα. Υποκριτική, γραφιστική, αρθρογραφία, μαγειρική, φωτογραφία, marketing, web design ήταν μερικά από αυτά που δοκίμασα. Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν για μένα. Δεν μου έκαναν. Τότε ήρθε στην ζωή μου ο τρίτος σκύλος, σε μία δύσκολη χρονική περίοδο για μένα λόγω οικογενειακών και οικονομικών προβλημάτων, να μου αλλάξει την ζωή και να της δώσει ξανά σκοπό.
Ήταν Πρώτη Μαΐου του 2011. Η ώρα έξι το πρωί...! Ένα πανέμορφο κουταβάκι με ξύπνησε δίνοντας μου φιλιά στο πρόσωπο. Έρωτας με την πρώτη ματιά!
Την είχε βρει η ξαδέρφη μου γυρνώντας από την βραδινή της έξοδο και την έφερε σπίτι.
Αποφασίσαμε να την κρατήσουμε και να την βγάλουμε Μάγια λόγω της ημέρας που την βρήκαμε. Η Μάγια λοιπόν ήταν περίπου ενάμιση μηνών και ήταν pit bull με γερμανικό ποιμενικό. Λόγω και της ράτσας της αποφασίσαμε πως θα χρειαζόταν εκπαίδευση κανονικά, κάτι που δεν είχαμε κάνει με κανέναν προηγούμενο σκύλο μας. Όπως όμως σας είπα ήδη, ήταν μία δύσκολη οικονομικά περίοδος για εμάς και δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε έναν επαγγελματία εκπαιδευτή για να το κάνει. Κάπως έτσι καταλήξαμε να εκπαιδεύσω εγώ την Μαγιά.
Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Άρχισα αμέσως το διάβασμα και την δουλειά. Άρθρα, βιβλία, σεμινάρια και πάνω από όλα πρακτική. Έκανα πολλά λάθη τα οποία μετά έπρεπε να διορθώσω. Με την Μάγια έμαθα πολλά πράγματα. Έμαθα για την γλώσσα του σώματος των σκύλων, έμαθα για τις διάφορες μεθόδους εκπαίδευσης ώσπου κατέληξα σε αυτήν που μου ταιριάζει εμένα καλύτερα, έμαθα για τα φοβικά σκυλιά και για το πως δημιουργείτε αλλά και πως ξεπερνιέται μία φοβία σε έναν σκύλο, έμαθα τι προκαλεί την επιθετικότητα και πως μπορείς σταματήσεις την επιθετικότητα σε έναν σκύλο. Διάβασα, μίλησα με επαγγελματίες και μη, σκέφτηκα, δοκίμασα και έμαθα να επικοινωνώ με τους σκύλους.
Επίσης λόγω της Μάγιας γνώρισα μία γυναίκα (που δυστυχώς δεν είναι πλέον κοντά μας), η οποία ήταν εξπέρ στους σκύλους και συνεργάστηκα μαζί της. Ήταν pet groomer και ξεκίνησε να μου μαθαίνει την δουλειά της καθώς επίσης και όσα γνώριζε για τους σκύλους. Και γνώριζε πραγματικά πολλά. Πως σκέφτονται, πως νιώθουν, πως μαθαίνουν. Πράγματα που μοιράστηκε μαζί μου και την ευχαριστώ πολύ για αυτό.
Με τα προηγούμενα δύο σκυλιά όπως σας είπα γνώρισα ότι υπάρχει ένα άλλο είδος σε αυτήν την γη το οποίο λέγετε σκύλος και πως ο σκύλος είναι σύντροφός μας και πρέπει να τον φροντίζουμε.
Με την Μάγια όμως είναι που γνώρισα πραγματικά τους σκύλους. Το πως λειτουργούν, το πως σκέφτονται, το τι χρειάζονται. Πραγματικά με ταξίδεψε σε έναν άλλο υπέροχο κόσμο στον οποίο όμως πότε δεν σταματάς να μαθαίνεις (όπως και στον δικό μας άλλωστε) αλλά και που δεν θες να σταματήσεις να μαθαίνεις!
Από τότε λοιπόν που βρήκα την Μάγια έμαθα για την ψυχολογία, την εκπαίδευση, την φροντίδα και την διατροφή των σκύλων. Έχω διαβάσει πάρα πολλά βιβλία και άρθρα, έχω παρακολουθήσει πολλά μαθήματα και σεμινάρια που αφορούν την εκπαίδευση, την διατροφή, την σωστή και ασφαλή βόλτα και φύλαξη των κατοικίδιων ζώων και πολλά άλλα. Δεν σταματάω να μελετάω για τα σκυλιά καθημερινά και να μαθαίνω από αυτά.
Δεν θα σας κουράσω όμως με άλλα λόγια! Θα χαρώ να τα πούμε από κοντά, τηλεφωνικά ή μέσω e-mail.
